Rozdział 23

*Eian*

Po śniadaniu w stołówce zapakowaliśmy się do auta Brena i ruszyliśmy dalej. Wyjątkowo Savannah i Alex siedzieli oddaleni od siebie i patrzyli w różne strony. Ze spaceru, który planował wcześniej Benko nic nie wyszło, gdyż rozpadało się na dobre. W takim wypadku postanowiliśmy pojechać do Santa Barbara i odwiedzić rodzinę naszego perkusisty...

- Savi, co taka smutna? - spytałem dziewczynę, gdy na postoju stała sama koło samochodu.

- Nic takiego... - mruknęła. - Możesz już iść. - dodała i spuściła głowę. Patrzyła na czubki butów, lekko się kołysząc w przód i tył.

- Wolę tu postać i dotrzymać Ci towarzystwa. - oparłem się o auto obok niej. - Widzę, że Alex już się Tobą nie interesuje... To wielkie zauroczenie już mu przeszło?

- On mnie kocha. To tylko Brandon nie pozwala mi z nim być. Groził Flaggy'emu śmiercią, więc wolę nie ryzykować. - westchnęła cicho.

- Nie martw się. Jeszcze wszystko się ułoży. - objąłem ją ramieniem i ucałowałem w czoło.

Trwaliśmy tak przez chwilę. Alex patrzył na nas ponuro, wyraźnie przygnębiony. Trochę mi go szkoda, lecz aby ją zdobyć jestem w stanie posunąć się jeszcze dalej.

Gdy dotarliśmy do domu państwa Benko, zamknąłem się w swoim pokoju i zapaliłem papierosa przy oknie. Noc była spokojna, gwiazdy świeciły jasno, księżyc błyszczał... Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę! - zawołałem i po chwili ujrzałem Savannah.

- Przeszkadzam? - spytała.

- Nie, nie. Wejdź. - wykonałem zachęcający ruch ręką.

- Myślałam nad tym co dziś powiedziałeś... Może to rzeczywiście było zauroczenie... Może Alex tylko się mną bawił... - usiadła na łóżku, bawiąc się srebrnym pierścionkiem, podobnym do obrączki. - Mówił mi, że mnie kocha... A teraz? Gdy Brandon go zastraszył, zaczął mnie unikać. Gdyby mnie kochał byłby przy mnie mimo wszystko... - szlochała.

Zgasiłem papierosa i przytuliłem Hudson.

- Zobaczysz, będzie dobrze... Zawsze możesz na mnie liczyć... - szepnąłem i delikatnie musnąłem usta Savci. Uśmiechnęła się lekko i pocałowała mnie czule.

- Eian, dasz mi papierosa? - spojrzała na mnie proszącym wzrokiem, gdy się od siebie oderwaliśmy.

- Pewnie. - wyciągnąłem z kieszeni pudełko i podałem jej jednego.

- Dzięki. A masz zapalniczkę?

- Mam. - dałem Sav do ręki zapalniczkę i patrzyłem jak sobie radzi. Szczerze mówiąc, zadziwiła mnie. Pali jak zawodowiec... Pali lepiej niż ja...