Rozdział 12

*Brennan*

Savannah poszła z Alexem do jego pokoju, a my biedni musieliśmy siedzieć w salonie i wysłuchać opowiadań pani Michaele Flagstad jakim to jej niedoszły mąż był chamem, a dzieci (z wyjątkiem 'Lexia') to tacy niewdzięcznicy... Okropne nudy.

Oparłem głowę na ramieniu Brandona, a ten najzwyczajniej w świecie splótł nasze palce. Podniosłem na niego wzrok, spojrzenia się spotkały i... Pocałował mnie. Brandon Hudson mnie pocałował! Nie pozostałem mu dłużny i odwzajemniłem całusa. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie.

Gdy Savka i Flaggy wrócili do salonu, Eian oznajmił, że na nas już pora. Zostawiliśmy Alexa samego z mamą i we czwórkę pojechaliśmy do Hudsonów. Tam zjedliśmy szybką kolację (tak, straciliśmy tyle czasu) i wypiliśmy po piwku (Sav daliśmy soczek). McNeely zebrał się do siebie przed 23. Siedzieliśmy we trójkę.

- Savka, idź już spać. Jutro z rana próba u Eiana. - Brandon ewidentnie chciał pozbyć się siostry.

- No dobra. Niech Ci będzie. - niechętnie wstała z kanapy i poszła do swojego przytulnego pokoju, zwanego również 'Królestwem Savannah' lub najzwyczajniej sypialnią.

- I co Bren? Zostaliśmy sami... A ja mam tak wielką ochotę na Ciebie... - zmysłowo przeczesał włosy.

- Zgoda. - usiadłem mu na kolana i wpiłem się w jego usta.

Chłopak zdjął moją koszulkę, więc zrobiłem to samo z jego.

- Chodźmy do mnie. Savka czasami lubi chodzić w nocy po wodę do kuchni. - ukochany chwycił mnie za rękę, zabrał koszulki z podłogi i zaprowadził do sypialni.

Gdy byliśmy już w jego pokoju, pchnął mnie na łóżko, a sam nachylił się nade mną. Składał na moich ustach coraz namiętniejsze pocałunki, zdejmował ze mnie rzeczy. Ja robiłem to samo.

Pamiętam swój pierwszy raz. Był on z moją przyjaciółką na obozie. Z początku było naprawdę miło, ale gdy powiedziała mi, że to tylko po to by nie być jedyną dziewicą w klasie... Wszystko runęło. Zerwałem z nią kontakt i od tej pory nigdy tego nie zrobiłem...

- Wiesz co Brandon. Lepiej nie. - odsunąłem się od Hudsona i chwyciłem swoje bokserki, leżące na podłodze. - Przepraszam. - wstałem z łóżka i ubrałem bieliznę.

- Bren, zrobiłem coś nie tak, skarbie? - chłopak przytulił się do moich pleców.

- Nie. Ty robisz wszystko dobrze. To ze mną jest coś nie tak... - łzy zaczęły spływać mi po policzkach.

- Nie płacz, kochanie. - starł moje łzy i posadził z powrotem na łóżku. - Opowiedz mi wszystko, ze szczegółami. - poprosił, a ja po prostu otworzyłem się przed nim. Wiedziałem, że tylko na prawdzie zbudujemy silny i wieczny związek.