Rozdział 31

*Alex*

Po próbie z The Heirs wróciłem do swojego domu. Mama chciała ze mną porozmawiać z rana, ale szedłem do Savannah, więc zrobi to teraz. Usiadłem naprzeciwko rodzicielki i spojrzałem jej w oczy.

- Chciałaś ze mną rozmawiać. – zacząłem.

- Tak, synku. Jest kilka ważnych spraw. – oznajmiła poważnie, czego się nieco przeraziłem.

- O co chodzi?

- Po pierwsze, co z twoją pracą?

- Wróciłem do zespołu.

- Okay. O finanse nie muszę się martwić. Teraz drugie. Czy masz jakieś plany na sobotę za dwa miesiące?

- Jeszcze nie, a czemu pytasz?

- Odbędzie się wtedy twój ślub, Alex. Ja i Crystal, wszystko już załatwiłyśmy. – oznajmiła.

- Jak to!? Bez mojej wiedzy!? – poderwałem się z fotela, ale matka posadziła mnie z powrotem.

- Uspokój się. Wcale nie bez twojej wiedzy, bo przecież teraz Ci powiedziałam, a nie dzień czy godzinę przed. – zrobiła minę pt. 'I tak będzie po mojemu'.

- Ale mamo… Mnie i Crystal nic już nie łączy.

- Jak to nie? Opowiadała mi, jak to całowaliście się na weselu jej znajomej Daisy i tego słynnego DJ-a Rylanda.

- To ona mnie pocałowała. Ja nie chciałem. Kocham kogoś innego. - oburzyłem się. Nie mogę brać ślubu, kiedy Savi jest moją żoną!

- Niestety, ale odwrotu nie ma. Musisz zapomnieć o tamtej i pogodzić się z myślą, że za dwa miesiące Crystal zostanie TWOJĄ ŻONĄ. – zaakcentowała ostatnie dwa słowa.

- A co jeśli ja nie chcę?

- Nie ma takiej opcji. Nie po to wydawałam tysiące na to wszystko, byś teraz powiedział mi, że ty nie chcesz.

- I co zrobisz? Zamkniesz mnie w pokoju i zabronisz spotykania z The Heirs, bo tam jest Savannah?

- Dokładnie. To najlepsza opcja. – wstała z kanapy, chwyciła mnie  za rękę i zaprowadziła do pokoju. – Zostaniesz tu tak długo jak będzie trzeba. – dodała i zakluczyła drzwi.

Super. Wszystko jest nie po mojej myśli. Ciekawe co sobie Savi pomyśli, gdy nie zjawię się jutro na próbie…

Siedziałem sam, zamknięty w czterech ścianach od ponad trzech godzin i dostawałem w głowę.

Pociąć się żyletką? Nie mam jak.

Zadźgać nożem? Tak samo.

Poddusić poduszką? To się nie uda.

Utopić w wannie? Brak możliwości.

Nałykać się tabletek? Tak!

Poderwałem się z podłogi i zacząłem przeglądać szuflady.

Stare notatki ze studiów, wypisane długopisy, okruszki od ciastek… Wszystko tylko nie to, czego szukam. Zero tabletek? Kurde, matka musiała je ułożyć w szafce w kuchni.

Westchnąłem ciężko i wznowiłem przeszukiwania. W szafie znalazłem czarne rurki, które miałem ubrane w trasie, a w nich… Narkotyki od Eiana! Tak, to pomoże mi na trochę zapomnieć, a później coś się wymyśli.

Rozsiadłem się wygodnie na łóżku i wysypałem zawartość woreczka na rękę. Wciągnąłem go nosem, a po chwili poczułem się jakby weselej.

Będę musiał poprosić Eiana o więcej tego magicznego białego proszku. Tylko jak ja się z nim spotkam?

-----------------------------

#typowaWikiR5er ;)

Kto jak zwykle daje smutne lub tragiczne rozdziały w święta? Oczywiście, że Wiki R5er.

Mamy drugi dzień świąt, więc chyba nie jest jeszcze późno, by życzyć Wesołych Świąt.

Także "Wesołych Świąt" i do napisania 2 stycznia już w 2017 :)

Rozdział 30

*Savannah*

Udałam się do swojego pokoju, aby zadzwonić do Alexa. Usiadłam na łóżku i wybrałam numer. Jeden sygnał, drugi, trzeci…

- Savannah? – w końcu usłyszałam głos zdziwionego Flagstada w słuchawce.

- Tak, to ja. – odparłam. – Pisałeś wczoraj…

- No i…?

- Chciałeś bym zadzwoniła lub odpisała lub cokolwiek innego, bylebyś miał ode mnie jakiś znak. Więc dzwonię.

- Pamiętałaś. Dziękuję. – powiedział uradowany. – I jeszcze raz przepraszam za wszystko. Skopałem sprawę, wiem. Możesz chcieć rozwód, zwrot obrączki, wszystko…

- Ale ja nie chcę rozwodu. – przerwałam mu. - Chcę jedynie abyś przyjechał do mnie, tutaj, do LA i był mimo wszystko.

- Naprawdę? – niedowierzał.

- Naprawdę. I chcę jeszcze jedno.

- Dla Ciebie wszystko księżniczko.

- Wróć do The Heirs.

- Wrócę. Pokochałem Ciebie, polubiłem pracę z Tobą w zespole. Dziękuję za taką szansę.

- Ja Ci dziękuję, że nadal mnie chcesz. Tą małą wariatkę z tamburynem. – zaśmiałam się.

- Nawet nie wiesz jak bardzo chcę. Zaraz spakuję swoje rzeczy i pierwszym lotem udaje się do Ciebie, żabciu.

- Czekam, szybujący wiewiórze.

- Niebawem będę. – zamilkł na chwilę. – Zaraz, skąd wiesz o szybującym wiewiórze?

- Mam swoje tajne źródła. – odpowiedziałam mu tajemniczo. – Naprawdę to oglądałam filmiki z Tobą, tak bardzo tęskniłam…

- No tak. Filmiki. Myślałem, że nikt już tego nie ogląda, a jednak. Moja mała Savi… - westchnął cicho. – Kończę. Zaraz zbieram się do powrotu. Pa słoneczko.

- Pa kochanie. – rozłączyłam się i odłożyłam telefon na stolik.

Zabrałam swoją halkę i udałam się do łazienki. Szybki prysznic i spać.

Rano otworzyłam oczy i leniwie się przeciągnęłam. Usiadłam na skraju łóżka i dopiero wtedy zauważyłam Alexa śpiącego w ubraniu z wielkim pluszowym misiem. Ucałowałam go w czoło i wstałam. Podeszłam do stolika, gdzie stał wazon w wielkim bukietem czerwonych róż ułożonych w kształt serca, a wśród nich liścik.

- Dla mojej kochanej Savi ♡ Flaggy. – przeczytałam na głos i odwróciłam się w stronę łóżka.

Wyciągnęłam Alexowi spod pachy misia i posadziłam go obok wazonu, a następnie wskoczyłam na ukochanego. Zdezorientowany otworzył oczy i gdy nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnął szeroko.

- Dzień dobry szybujący wiewiórze. – rzuciłam ze  śmiechem i pocałowałam go czule w usta.

- Dzień dobry księżniczko. – odpowiedział i ponownie złączył nasze usta. – Kocham Cię. – wyszeptał między pocałunkami.

- Ja Ciebie też. – odparłam, gdy się w końcu od siebie odsunęliśmy. – Wstajemy na śniadanie?

- Chętnie. Zrobiłem się głodny, przez tę nocną podróż. – objął mnie mocno i podniósł się z łóżka ze mną na rękach, a następnie skierował do kuchni.

- Ale się Brandon zdziwi… - szepnęłam mu do ucha, mocniej się przytulając.

- Nie zdziwi. Już się widzieliśmy dzisiaj. Robił posiłek dla Brennana, który swoją drogą, przeprosił mnie za ostatnie wydarzenia. – wyjaśnił mi.

- To się cieszę. The Heirs znów będzie w pełnym składzie. – cmoknęłam go w policzek.

- Ooo… Nasze gołąbeczki razem! – ucieszył się Benko.

- Dobrze, że się pogodziliście, bo… - zaczął Brandon.

- Powiemy im później. To jeszcze nie jest pewne. – przerwał mu Bren.

- Okay. My możemy zaczekać na tę wiadomość. – oznajmiłam.

Alex posadził mnie na krześle i przysunął do stołu. Sam usiadł obok.

- Co dziś dobrego na śniadanie? – spytał Lexiu.

-  Bułeczki z dżemem wiśniowym i herbata o smaku owoców leśnych. – mój brat podsunął nam talerze pod nosy. – Smacznego. – dodał i dołączył do nas.

Posiłek minął w miłej atmosferze, a koło 11, gdy przyszedł Eian zrobiliśmy próbę. Brennan z wielką pasją uderzał w perkusję, Eian z basem oraz Alex i Brandon z gitarami co chwilę zaczepiali perkusistę, natomiast ja grałam na swoim ukochanym tamburynku. Oczywiście ja i mój brat jeszcze śpiewaliśmy, a reszta robiła chórki. Było jak dawniej i to mi się podobało. Czułam się niesamowicie szczęśliwa i nic nie zapowiadało się na to, że może się to wkrótce zmienić…

Rozdział 29

*Brandon*

Savannah wróciła z kawy z Eianem, ale nie sama. Oprócz tego, że przyprowadziła basistę to jeszcze jego ~ gnojka i śmiecia, Brennana Benko.

- Co tu robisz? – spytałem niemiłym tonem głosu.

- Chciałem przeprosić. – spuścił wzrok.

- Przeprosić? – prychnąłem. – To nie takie łatwe jak Ci się wydaje… Zraniłeś mnie, zniszczyłeś zespół. Alex od nas odszedł i nie zamierza wrócić.

- Przepraszam, no. Bałem się ojca. Już raz mnie z domu wyrzucił. Nie chciałem przechodzić drugi raz tego samego, a teraz mam gorzej. Straciłem przyjaciół, na których tak bardzo mi zależało. Straciłem też rodziców… Odwrócili się ode mnie, bo jestem kłamcą, oszustem i sami już wiecie kim. – posmutniał wyraźnie.

Okay, byłem na niego bardzo zły. Cholernie zły. Ale to, przez co przeszedł… Zacząłem rozumieć co czuł, czemu tak postąpił.

- Rozumiem, jeśli nie będziesz chciał mnie znać. – dodał z łzami w oczach.

- Tylko nie płacz Bren. – delikatnie objąłem chłopaka. – Wybaczam Ci. – dodałem po chwili i ucałowałem go w głowę.  – Może nie zapomnę tego jeszcze przez jakiś czas, ale nie chcę się kłócić.

- Dziękuję. Jesteś wspaniałym człowiekiem Brandon. Cieszę się, że między nami już w porządku. – uśmiechnął się lekko. – A co Alexa… On jeszcze wróci. Zobaczysz.

Tego wieczora jedliśmy kolację w czwórkę.

- Dobra ta sałatka. – pochwalił Eian.

- Sama robiłam. – Sav uśmiechnęła się do niego zalotnie. Czyżby zapomniała już o Alexie?

- Teraz wiadomo czemu jest lepsza niż u mamy. – zaśmiał się McNeely. – Zmieniając temat… Jak tam się dogadujecie z Brennanem? – zwrócił się do mnie.

- Pogodziliśmy się, ale na razie jesteśmy tylko przyjaciółmi. – oznajmiłem.

- Ale to się niebawem zmieni. – dodał Bren i cmoknął mnie w policzek. – A jak tam z Alexem? – spojrzał na Savannah.

- Napisał do mnie SMS-a, ale nie mam zamiaru mu odpisać. – mówiła, mieszając widelcem w talerzu.

- Nie tęsknisz? – spytałem.

- Może trochę… - mruknęła pod nosem.

- To skoro tęsknisz, a nie chcesz mu odpisać… Zadzwoń do niego! – wypalił Benko.

- I co mu powiem? 'Wracaj do zespołu, to była pomyłka'? Czy raczej 'Spadaj, znajdziemy kogoś na twoje miejsce'? – odparła sarkastycznie.

- No chyba to pierwsze. – zasugerował Bren, a Eian spojrzał na niego tak jakby miał go zaraz zadźgać nożem, którym wcześniej kroił bułkę.

- Wiecie co? Chyba tak zrobię. – wstała od stołu i ruszyła do swojego pokoju, by w spokoju wykonać telefon.

- Boję się, że to nie wypali… - westchnąłem, a perkusista objął mnie mocno.

- Nie masz czego. Zbyt silne uczucie ich łączy, aby nie wypaliło. – szepnął mi do ucha, łaskocząc mnie włosami po policzku, więc mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Ja już będę się zbierał. – McNeely podniósł się z krzesła. – Wpadnę jutro.  – skierował się do wyjścia.

- Pa Eian! – zawołaliśmy do niego jednocześnie i gdy wyszedł zaczęliśmy się całować.

Okłamałem ich trochę, bo nie chciałem, by uważali, że jestem zbyt łatwy. Tak w rzeczywistości, to bardzo tęskniłem za Brennanem… I jak widać, on za mną też.

Rozdział 28

*Elan*

Następnego popołudnia udałem się do kawiarni z Savannah.

- Co podać? - spytała kelnerka, gdy siedzieliśmy przy stoliku.

- Ja poproszę latte i ciasto jagodowe. - odezwała się Sav.

- Ja to samo. - zdecydowałem.

Kelnerka zanotowała sobie zamówienie i poszła.  Postanowiłem wznowić rozmowę z dziewczyną.

- I co z tym Alexem? - zapytałem.

- No napisał SMS-a. Ale nie wiem co zrobić. Odpisać czy nie... - ciężko wypuściła powietrze nosem.

- Jeśli go kochasz, to czemu nie... - oznajmiłem. - Rób jak uważasz. - dodałem.

- Chyba jednak nie zadzwonię... Zachował się jak zachował, co prawda przeprosił, ale to nie takie proste jak myśli. Może gdyby przyjechał... - zamyśliła się.

- A raczej tego nie zrobi. - mruknąłem pod nosem. - Myślałaś nad nowym związkiem, z nową osobą?

- Jeszcze nie. Potrzebuję trochę czasu. - powiedziała, rozglądając się po kawiarni. - Brennan! Hej! Bren! Chodź do nas! - zawołała i pomachała do niego ręką.

Benko dosiadł się do nas i uśmiechnął serdecznie do Hudson.

- Ja przepraszam Savi. Tak bardzo przepraszam. To co zrobiłem było głupie... - zaczął.

- Już okay, Bren. Nie jestem zła. - mówiła spokojnie.

- Chciałbym pogodzić się z Brandonem. Pomożesz mi? -  błagalnym wzrokiem patrzył na nią.

- Ummm... No nie wiem... Nie jestem pewna czy on tego chce... - przeciągała.

Byłem pewien, że się zgodzi, więc wtrąciłem się do ich wymiany zdań.

- Oczywiście, że pomoże. Ja również. - odezwałem się, a Savannah spiorunowała mnie wzrokiem.

- To super. Kiedy idziemy? - Benko ucieszył się na tę wiadomość.

- Jak tylko wypijemy kawę i zjemy ciasto. W końcu Eian stawia, więc trzeba korzystać. - zaśmiała się.

Miło, że zespół powoli się godzi. Być może jeszcze kiedyś zagramy razem...

Po około godzinie opuściliśmy kawiarnię. Bren nawijał całą drogę, a Savi wtrącała się od czasu do czasu. W końcu stanęliśmy pod drzwiami posiadłości Hudsonów. Dziewczyna otworzyła je i weszła.

- Brandon! Już jestem! - zawołała, a on po chwili pojawił się w korytarzu. Szybko się z nim przywitałem i udałem z Sav do salonu. Zostawiliśmy ich samych.

- Brennan? Co Ty tu robisz do jasnej cholery? - usłyszałem głos wyraźnie zdziwionego Brandona. Zapowiada się ciekawie...